Ewangelia to życie. A my tkwimy w duszpasterstwie karteczkowym

Na końcu życia Bóg nie zapyta nas o karteczki z podpisem proboszcza. Zapyta o miłość.

Szybka wymiana namiotów w punkcie testowania [wspólnota Chleb Życia rozlokowała namioty z punktami pobrań do testów na obecność koronawirusa dla osób bezdomnych – przyp. red.]. Panowie z WOT musieli zabrać ten, który nam pożyczyli, bo mają ćwiczenia. I tak jesteśmy wdzięczni za te kilka tygodni. Jak wiadomo, jak masz swoje, to masz swoje, więc kupiliśmy własny. Będzie służył i po epidemii. Mam na dzieję, że to „po epidemii” nastąpi szybko. Przeryłam znowu internet – i namiot stoi, po pięciu godzinach pracy Janka, Jarka, Darka i Wojtka. Bogu dzięki, znalazły się na to pieniądze. Zdobyliśmy całkiem nową sprawność w kwestii namiotowej – jakości, składania itp. Punkt działa bez przeszkód.

„Się należy”

Zupa na Monciaku wznawia zupy. Rozdawanie paczek przez trzy miesiące pokazało z jednej strony biedę, zwłaszcza ludzi bezdomnych, ale nie tylko, a z drugiej – odwieczne ludzkie myślenie: dają, to trzeba brać, czy potrzebne mi to, czy nie. Ćwiczyłam to jeszcze za czasów stanu wojennego, kiedy pracowałam przy rozdzielaniu darów, później przy okazji wspierania powodzian. Najbardziej potrzebujący rzadko pchali się jako pierwsi.

Rozmowa z kilkoma młodymi ludźmi, którzy przyszli pograć w piłkę na naszym boisku. Pretensję mieli, że niewykoszone. Wszyscy dorośli. Po długich wywodach doszliśmy do wniosku, że mogliby przyjść i trawę skosić, chociaż nie byli do końca przekonani, że to słuszne. Przecież to moja głowa, żeby mieli to boisko i to dobrze utrzymane. „Się należy”.

Nie wiem, czy bym pokochała Boga, który – poprzez swój naziemny personel – kazałby mi po ośmiu godzinach nauki w szkole lecieć do kościoła na litanię, której nie rozumiem

Przebijanie, kto da więcej, żeby go lubili lub po prostu dawanie, bo tak łatwiej niż pobudzenie do zaangażowania i współodpowiedzialności. To się zaczyna w domu, szkole. Hasło „Mam mieć”. Szybko, w dobrym gatunku i bez wysiłku. A jak coś zrobię dla innych, to za pieniądze. Są całe połacie kraju, gdzie jest pustynia w wychowaniu młodzieży do wolontariatu, do zaangażowania na rzecz innych. Nie ma ani harcerstwa ani innych organizacji. To małe miejscowości, małe parafie, przeważnie z jednym księdzem, który ma na głowie wszystko – od pogrzebu, poprzez katechezę i palenie w piecu CO. Dla szkół często też nie jest to ważny temat.

Cóż, żeby wychowywać w duchu służby drugiemu, uczciwości i skromności, albo po prostu braterstwa, trzeba samemu w takim to duchu żyć. A przynajmniej tego próbować.

Wiara w krótkich majteczkach

Jasne, że są księża szaleni, sama takich spotykam, jasne, że są odlotowi nauczyciele w małych wioskach, także katecheci. Ale to hm….wyjątki. Dla którego młodego kapłana posłanie do malutkiej wiejskiej parafii nie będzie „zesłaniem”? Tkwimy więc w duszpasterstwie karteczkowym, byle do bierzmowania i pa, pa, pa. A karteczki z odbębnionych nabożeństw majowych, różańców czy Dróg Krzyżowych pozostają jedynym wyznacznikiem naszej wiary (no i zeszyt do religii). Wiary w krótkich majteczkach.

Nie wiem, czy bym pokochała Boga, który – poprzez swój naziemny personel – kazałby mi po ośmiu godzinach nauki w szkole, dojeździe do domu na szybki obiad, lecieć do kościoła na litanię z perspektywą lekcji do odrobienia na jutro w głowie, bez chwili przerwy. Na litanię, której nie rozumiem. Pana Boga – księgowego, który siedzi w Niebie, liczy karteczki, notuje absencję.

Nie jest to w żadnym wypadku krytyka nabożeństw, uświęconych tradycją. Bardzo je lubię. To raczej smutna refleksja nad stanem wychowania chrześcijańskiego do życia Ewangelią w Kościele. Bo Ewangelia to życie. Chrystus to życie. W szkole, domu, pracy, na ulicy i w sklepie. W internecie, telewizji i na stadionie. I to życie, choć piękne, nieco kosztuje. Wysiłku i wyrzeczenia.

Do dobra nikogo się zmusi, tym bardziej kopiąc go i niszcząc, lecz można zachęcić przykładem

Pokazać piękno życia z Bogiem, piękno Boga miłosierdzia i czułości jest o wiele trudniej niż porachować owe karteczki z obecnością.

Kiedyś uczyłam religii w szkole dla niewidomych, niepełnosprawnych intelektualnie dzieci w Laskach. To była czwarta klasa. Poszliśmy do kaplicy, żeby spotkać się z Jezusem w Najśw. Sakramencie. W pewnej chwili Romek, mój pupil zresztą, sierota, podbiegł do ołtarza, zdjął świecę i zaczął ją gryźć. Na moją uwagę, że to świeca Pana Jezusa, odpowiedział przytomnie: „Pan Jezus by się ze mną podzielił”.

Oczywiście, Romeczek zrobił to, żeby zwrócić na siebie uwagę, ale odpowiedź była trafiona. No, z malutkim marginesem na ewentualną biegunkę po konsumpcji.

Pryzmat Ewangelii

Całe to rozważnie ma odniesienie do chwili, w której żyjemy. W ogromnym zamieszaniu politycznym, dla wielu w lęku przed chorobą ale także przed utratą pracy i dorobku życia, kiedy na Boga i Kościół powołuje się wielu, kiedy pogarda i niszczenie „innego” z innej bajki przestały być czymś marginalnym, a stały się powszechnym narzędziem do zdobywania wpływów i władzy lub po prostu sławy, tym lepszym, że działającym błyskawicznie poprzez mass media i internet – trzeba trwać korzeniami w Bogu prawdy, miłosierdzia, przebaczenia i pojednania. Bogu, którego słońce świeci nad dobrymi i złymi. Patrzeć na świat i ludzi poprzez pryzmat Ewangelii. Nie karteczek, lecz Miłości i Prawdy. On jest Panem historii. W wersji dla niewierzących – żyć przyzwoicie, nie ulec pokusie drogi na skróty. Nawet, jeśli trzeba za to zapłacić. Do dobra nikogo się zmusi, tym bardziej kopiąc go i niszcząc, lecz można zachęcić przykładem.

Na końcu życia Bóg nie zapyta nas o karteczki z podpisem proboszcza. Zapyta o miłość.

Tekst ukazał się 11 czerwca na blogu Autorki pt. „Miłość i karteczki”. Tytuł i śródtytuły pochodzą od redakcji