Jestem jak bezpańskie psy, które proszą o swojego człowieka, o odrobinę miłości. Najczęściej nie znajdują, odchodzą same, w ciszy.
Gdziekolwiek się wychowaliście, czy była to wieś czy miasto, widzieliście nie raz bezpańskiego, bezdomnego psa. Ja, z racji zamieszkania, widzę je często. Tak zwani ludzie wywożą je do lasu opodal i zostawiają. Bo stary i już niedołężny. Chory. Błąkają się zdezorientowane, zrozpaczone. Rozpacz i tęsknotę za swoim człowiekiem widać w ich oczach.
Głodne i przeganiane. Czasami jeszcze ufne wobec człowieka, czasami już pełne strachu i nieufności po tym, czego doświadczyły od swojego opiekuna i napotkanych przedstawicieli gatunku homo sapiens(?). Czasami ktoś się zlituje nad ich głodem i pragnieniem i wystawi miskę jedzenia, wody. Wtedy, na chwilę, w ich oczach pojawia się najpierw strach, potem jednak głód zwycięża, jedzą i pojawia się błysk… Zaufania? Uczucia? Czegoś…
Najczęściej uciekają, choć zdarza się, że wracają i proszą o jedzenie. I chyba o coś więcej, o swojego człowieka, o odrobinę miłości. Bo one nas obdarzają miłością całkowitą i bezinteresowną. Powiada się, że pies to jedyne stworzenie, które swojego człowieka kocha bardziej niż samego siebie.
Można w to wierzyć, można to odrzucać. Ja wiem, że tak jest. Najczęściej nie znajdują, odchodzą same, w ciszy. Nie ma nikogo, kto je odda ziemi.
Tak jest ze mną, ofiarą. I tak będzie na koniec.
