Po wydaniu przez ks. Wojciecha Lemańskiego oświadczenia chciałbym dodać od siebie kilka uwag.
1. W kwestii szczegółów zdarzenia ze stycznia 2010 r. nie mam ani zamiaru, ani prawa czegokolwiek publicznie dodawać ponad to, co napisał sam ks. Lemański – poza zapewnieniem, że nie chodziło o jakiekolwiek zachowania seksualne. Przypadek kard. O’Briena jest przywołany we wspomnianym oświadczeniu jedynie jako źródło określenia „głęboko niestosowne zachowanie wobec księdza”.
2. Ówczesne zachowanie abp. Hosera – tak jak przedstawił mi je ks. Lemański – uważam za rzeczywiście głęboko niestosowne, zarówno wobec księdza, jak i kogokolwiek innego.
3. W moim przekonaniu – jako świadka trwającego od kilku lat sporu, związanego przyjaźnią z jedną ze stron, ale widzącego poważne błędy popełnione po obu stronach – źródła konfliktu są jeszcze wcześniejsze niż wydarzenie z roku 2010. Pisałem na ten temat w moim blogu (zob. „Kościół nie dla niepokornych?”).
4. Głęboko ubolewam, że w ciągu ostatniego miesiąca decydenci w Kurii warszawsko-praskiej nie podjęli proponowanych prób mediacji w tym sporze. Sposób rozwiązania tej sprawy mógł stać się wzorowym pozytywnym przykładem radzenia sobie przez Kościół z trudnymi wewnętrznymi problemami. Niestety, przejdzie jednak do historii jako podręcznikowy wręcz przykład, jak nie należy konfliktów rozwiązywać. Więcej napisałem o tym w komentarzu – zob. „Nie dano szansy pojednaniu”.
Zbigniew Nosowski
redaktor naczelny kwartalnika „Więź”
przewodniczący Społecznego Komitetu Pamięci Żydów Otwockich i Karczewskich
