Od książki typowo biograficznej „Ułaskawionego na śmierć” różni akcent poczyniony przez samego hrabiego: to jego wielkie skupienie na Bogu. Gehennę uwięzienia traktuje jak szansę na zbliżenie do Boga, na podążanie ku nadziej na zbawienie. […] Dzięki listom i notatkom hrabiego, a także relacjom ludzi, którzy byli z nim w więzieniu i potem przy jego śmierci, już za murami, jest to nie tylko książka historyczna, ale także świadectwo wiary.