Interesująca nas książka jest kolejną próbą zbliżenia tradycji religijnych hinduizmu i chrześcijaństwa (pierwszą był opublikowany na łamach „Więzi” w 1975 roku artykuł „Indyjski Stary Testament”). To próba o tyle intrygująca, że podjęta z perspektywy filologicznej, a nie teologicznej. Niepozbawiona ryzyka, gdyż Byrski programowo unika odniesień do bogatej tradycji dialogu międzyreligijnego (robi wyjątek dla znanego również w Polsce dzieła Rajmunda Panikkara, który jest mu wyraźnie bliski), skupia się natomiast na świętych tekstach obu tradycji religijnych. Pozwala im mówić w oryginalnym hinduskim i judeochrześcijańskim kontekście oraz wsłuchuje się w ich wymowę swoim chrześcijańskim uchem i sercem. O własnym zamyśle pisze w przedmowie tak: „Książka, którą oddaję w ręce Czytelników, jest w najistotniejszej części próbą identyfikacji uniwersalnych archetypów wyobrażeń w refleksji hinduskiej i chrześcijańskiej dotyczącej natury rzeczywistości wraz z odwołaniem się do współczesnej, naukowej wizji tej natury”.
Jest w tej metodzie radykalna nowość, ale też wzbudzająca szacunek uczciwość wobec starszych, bardziej zróżnicowanych tradycji religijnych. Od lat sam zgłębiam możliwości dialogu międzyreligijnego i muszę stwierdzić, że odnajduję u Byrskiego próbę śmiałą, ale też przekonującą. Przede wszystkim należy podkreślić kompetencje autora.