Helena Birenbaum

Urodzona w Warszawie, jedna z nielicznych „ocalałych z getta warszaw­skiego”, w którym znalazła się jako 11-letnia dziewczynka. W czasie zagłady utraciła kolejno: „ojca, matkę, brata, bratową. Po pobycie w getcie wywieziona została na Majdanek, skąd tra­fiła do obozu Auschwitz-Birkenau, a stamtąd do Ravenbruck i Neustadt-Glewe, gdzie zastał ją koniec wojny. Wróciła do Warszawy. Całkowicie osierocona decyduje się w 1947 r. na wyjazd do Palestyny. Swoje przeżycia z okresu zagłady utrwaliła w prozie wspomnieniowej: „Nadzieja umiera ostatnia” (Czytelnik, 1967, 1988) oraz „Powrót do ziemi praojców” (1991). w i 990 r. wydała zbiór wierszy „Nawet gdy się śmieję”. Mieszka w Izraelu.