Tak bardzo bym chciał, by tchórzostwo mężczyzn, wysyłających swoje partnerki na „zabieg”, zastąpiły troska i obecność, które sprawią, że pojawi się więcej niż jedno rozwiązanie.

Po zmaganiach z „mistrzami nieufności” potrzebujemy tego, czego krytyka dać nie może – zaufania, bliskości, zawierzenia, podziwu.

Testem wiarygodności dobrego pasterza jest jego stosunek do najsłabszych. Jeśli traci ich z pola widzenia, ignoruje ich cierpienie, nie można go nazywać pasterzem.

Kantowska idea krytyki pozwoliła nam wydostać się z wielu form niepełnoletniości. Czy jednak nie zaprowadziła nas w ślepy kąt? Potrzebujemy pomysłu na myślenie, jakie przychodzi „po krytyce”.